کد مطلب:97265 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:266
در خطبه ی 216 پس از اینكه امام (ع) توضیح می دهد كه اصولا همیشه حق دو طرف دارد و هیچ كس جز به صورت متقابل حقی بر دیگری پیدا نمی كند، در رابطه با بزرگترین حقوق می فرماید: بزرگترین این حقوق متقابل، حق حكومت بر مردم و حق مردم بر حكومت است، فریضه ی الهی است، كه برای همه بر همه حقوقی مقرر فرموده، این حقوق را مایه ی انتظام روابط مردم و عزت دین آنان قرار داده است، مردم هرگز روی صلاح و شایستگی نخواهند دید مگر حكومتشان صالح باشد و حكومتها هرگز به صلاح نخواهند آمد مگر توده ی ملت استوار و بااستقامت شوند، هرگاه توده ی ملت به حقوق حكومت وفادار باشد و حكومت حقوق مردم را ادا كند، آنوقت است كه «حق» در اجتماع محترم و حاكم خواهد شد، آنوقت است كه نشانه ها و علائم عدل بدون هیچگونه انحرافی ظاهر خواهد شد و آنوقت است كه سنتها در مجرای خود [صفحه 8] قرار خواهد گرفت و محیط و زمانه دوست داشتنی و شایسته ی زندگی می گردد و بقاء حكومت «و تداوم انقلاب» مورد امید و دشمن از طمع بستن به چنین اجتماع محكم و استواری مایوس خواهد شد. ولی اگر مردم حق حكومت نگذارند، یا حكومت به مردم اجحاف كند، اختلاف كلمه و تفرقه پدید آید و نشانه های ستم آشكار و موجبات فساد مكتب فراوان و راه پیاده كردن قوانین خدا متروك شود و در نتیجه كارها با هواپرستی انجام گیرد، و فرمانهای خدا اجراء نگردد...»[1]. براساس مسئولیتهای متقابل كادر رهبری و مردم، ما مسئله ی تداوم انقلاب را در این كتاب در دو بخش مطرح كرده ایم: بخش اول: درباره ی مسئولیتهای مردم، در رابطه با تداوم انقلاب اسلامی. بخش دوم: درباره ی مسولیتها و وظائف رهبران این انقلاب در رابطه با تداوم آنست. [صفحه 10]
در رابطه با تداوم انقلاب مسئولیتهائی كادر رهبری در برابر جامعه ی انقلابی دارد و مستولیتهائی جامعه در برابر كادر رهبری انقلاب دارند، كه اگر این مسئولیتها درست و به موقع عمل شود، بقاء انقلاب اسلامی قطعی و اجتناب ناپذیر است، این مسئولیتهای متقابل در نهج البلاغه به عنوان حقوق متقابل زمامدار و مردم مطرح شده است.
صفحه 8، 10.